Nowi mieszkańcy ZOO Wrocław - sześć małych muflonów

Choć wydaje się, że muflon jest gatunkiem rodzimym, to jednak tak nie jest. Niegdyś występował na terenie Azji Mniejszej, później sprowadzono go na Korsykę i Sardynię. Introdukcję muflonów na kontynencie europejskim rozpoczęto w XVIII wieku, a na Dolny Śląsk, trafiły ok. 1901 r. Powodem zasiedlania muflona na nowych terenach była fanaberia urozmaiceń polowań. Zresztą dzisiaj jest to jeden z gatunków łownych, a myśliwi nadal zajmują się jego introdukują dla celów gospodarczych.

W ogrodach zoologicznych muflony można spotkać dość często. Prowadzi się ich hodowlę dla celów edukacyjnych. Wrocławskie stado liczy 15 osobników w tym jeden samiec (tryk), osiem owiec oraz sześć jagniąt, z których najmłodsza przyszła na świat 19 kwietnia.

- Pierwsze dwa muflony przyszły na świat 4 kwietnia, a kolejne rodziły się 10 , 11, 14 i 19. Można powiedzieć, że mamy rok muflona, bo dawno nie mieliśmy tak licznego przychówku. Wszystkie są zdrowe, a matki opiekują się nimi troskliwie. Jeszcze nie znamy płci, ale zostaną z nami co najmniej dwa lata, więc mamy na to czas. – mówi Łukasz Karolik, opiekun zwierząt kopytnych z wrocławskiego zoo.

Na razie zoo jest zamknięte z powodu pandemii i nie można odwiedzić małych muflonów, ale można kupując voucher na „Bilet na przyszłość” z opcją wykorzystania go w ciągu roku od zakupu. W ofercie są bilety jednorazowe – normalne, ulgowe i rodzinne oraz karty roczne – normalne i ulgowe, które można nabyć online: https://bilety.zoo.wroclaw.pl/bony/vouchery-serie.html.

***

Muflon (Ovis aries musimon) to dzika owca, jeden z przodków owcy domowej. Jego pierwotnym środowiskiem życia były góry, stąd doskonała u niego zdolność do wspinania się po stromych, skalistych zboczach i skoczność. Najchętniej zasiedla latem dolne partie gór do wysokości 2000 m. n.p.m., a zimą schodzi w doliny, gdzie łatwiej o pożywienie. Dzisiaj jednak można je spotkać również w dolinach.

Krępą budową ciała i krótkimi nogami przypomina muflona pierwotnego. Samiec osiąga do 130 cm długości ciała, do 88 cm wysokości w kłębie i masie 50 kg. Samice są mniejsze i osiągają odpowiednio 110 cm, 75 cm i 35 kg. W odróżnieniu od owcy domowej nie posiada runa (wełny), a okrywę szerstną, która jest krótsza i posiada tylko grzywę z dłuższych włosów na karku. Do tego ma barwę ceglasto-brązową, która zimą ciemnieje. Białe posiadają tylko pyski, brzuchy, wewnętrzną stronę nóg i ich dolną część oraz lustro, czyli plamę na zadzie. U samców, powyżej pierwszego roku życia, pojawia się „siodło” czyli białawe plamy na bokach ciała. Tryki posiadają charakterystyczne rogi spiralnie skręcone ku tyłowi i w bok, które rosną całe życie i pozwalają określić wiek osobnika. Co ciekawe, rogi w okresie zimowym przestają rosnąć, by wiosną znów intensywnie przyrastać, nawet o 20 cm. Waga rogów u starych tryków wynosi nawet 3 kg, a obwód przy nasadzie 25 cm. Rogi wyrastają również u samic, ale zdarza się to rzadko i są one krótkie oraz proste.

Żyje w stadach, których przewodnikiem jest dorosła samica - owca. W lecie owce i młode tworzą stada złożone z kilkunastu sztuk, a starsze samce żyją w odrębnych, małych stadkach. Zimą stada te łączą się.

Muflon należy do zwierząt płochliwych, więc dzięki dobremu wzrokowi i słuchowi, przed niebezpieczeństwem ratuje się ucieczką. W przypadku mniejszego niebezpieczeństwa próbuje odstraszyć napastnika tupaniem racic.

Muflon prowadzi dzienny tryb życia, na który w większości składa się poszukiwanie pokarmu. W nocy odpoczywa, choć czasami wyrusza również na krótki żer. Żywi się roślinami zielnymi, liśćmi krzewów i owocami, zimą suchymi liśćmi, korą drzew, gałązkami i tym, co wygrzebią spod śniegu.

Mimo, że nie należy do zwierząt ściśle terytorialnych, znaczą teren wydzieliną gruczołów znajdujących się między palcami.

W okresie rui samic, która trwa zaledwie 24-36 godzin, samce toczą walki o ich względy. Przeciwnicy biorą krótki rozbieg, po którym uderzają się rogami. Trzask uderzeń słychać wyraźnie z daleka. Walka trwa zwykle do momentu, kiedy słabszy osobnik uznaje swoją przegraną i ucieka, rzadko zaś kończy się tragicznie. Po walce, zwycięzca wyszukuje samicę i dotyka ją nosem, ociera się o nią i oblizuje, a niekiedy popycha przednią nogą, by przesunąć ją w ustronne miejsce gdzie dochodzi do kopulacji.

Po ok. 22 tygodniach ciąży, najczęściej w marcu lub kwietniu, rodzi się 1 lub 2 młode. Są karmione mlekiem matki przez ok. 5 miesięcy, ale od ukończenia 3 tygodnia życia jedzą już trawę i liście. Młode osiągają dojrzałość płciową w wieku 2-3 lat. Żyją średnio ok. 20 lat.

Szacuje się, ze dzisiaj żyje w Polsce ponad 1 500 osobników tego gatunku, głównie w Sudetach.